Okropnie głupio się czuję, pisząc to właśnie tutaj, jednak czasem potrzebuję odetchnąć, wygadać się komuś jednocześnie nie chcąc, aby tą osobą ponownie był mój chłopak. Nie należę do osób, które przytłaczają innych swoimi problemami dosyć często. Banalna sprawa jak na osobę w moim wieku, ale przytłaczają mnie te święta. Wszystko zaczęło się sypać tydzień przed — Świąteczne przygotowania, które nie tak miały wyglądać. Nie należę do osób, które mają dobry kontakt ze swoją rodziną, szerokie grono znajomych i szczęśliwe życie. Brzmi to okropnie, bo żale się jak anonimowa atencjuszka. Świąteczne atmosfera poszła się *ehemm* za przeproszeniem.. Pretensje o wszystko, krzyki i wzajemne wchodzenie sobie w drogę. Jakby to ująć — codzienność — jednak liczyłam, że święta będą nieco milsze. Streszczając całość samotna, zakompleksiona nastolatka bez przyjaciół siedzi zdołowana ze świadomością, że rok dwa tysiące dwudziesty pierwszy wcale nie przyniesie zmian na lepsze. Szkoda mi tylko mojego chłopaka, który znosi moje huśtawki emocjonalne. Życzę wam z tego miejsca, aby wasze święta i każde kolejne dni były udane. Dzięki za wysłuchanie — ulżyło mi!